Als in de roei-winterstop het eelt van je handen begint te verdwijnen...

... dan is het tijd om toch nog even een wedstrijdje mee te pakken. Al is het alleen maar om te kijken of alles nog wel werkt (en dan bedoel ik niet de sloep). Daarom ging op 18 januari een dames/heren mixteam naar Quo Vadis Zaandam voor de snert-sprint, een wedstrijd bestaande uit drie afstanden: aftrappen met 2200 meter, doorgaan met 1200 meter en instorten met de laatste 200 meter. Dit alles georganiseerd door Zaanslag.

Al onze teams waren in deze mix vertegenwoordigd: de heren van Sloepweesje en de geriatrische afdeling Fifty shades of pain, de dames van de Ruige M8 en een hinnikend setje van de High M8’s. Zo op papier lijkt dat nou niet echt een beste combinatie. Dat wordt er op zich niet beter op als je bij het bakkie op de Boskade constateert dat er nog wat spullen ontbreken: zonder vlag en bokken kun je op zich nog roeien, maar zonder setje handdoeken voor onder de billetjes wordt het wel een schraal zooitje.

Ik zou natuurlijk kunnen wijzen naar het mannenteam wat op donderdag de sloep had klaargemaakt, maar het is duidelijk dat vooral de projectleider hier een steekje had laten vallen. (of was het een test om te zien of er meegedacht werd) Gelukkig hadden ze in ieder geval aan de boot gedacht.
Een cruciaal onderdeel wat wij wél mee hadden waren onze Zaandamse collega’s van Het Anckertje zeer duidelijk vergeten. Tipje van de Sloepwezen, zonder stop loopt je sloep vlotjes vol, en het helpt echt enorm wanneer je die stop voor de tewaterlating in je sloep plaatst. Na kort oponthoud door deze Niagara waterval konden we met de sloep richting de ligplaats.

In de feesttent met een bakkie en appeldingen (Zaanse specialiteit) wordt de wedstrijddag doorgesproken. Het is duidelijk dat de kracht bij deze wedstrijd bij de dames vandaan moet komen, dus die worden door middel van een wissel tactisch ingezet. Met een stuur van testosteron, vier man en vier vrouw in de boot, en een wisselende vrouwelijke supporter op de kade kan het niet anders zijn dan dat dit een mooie wedstrijddag wordt.

De 2200 meter begint goed, er wordt strak gestart, mooi gelijk en goed aangehaakt bij het alsnog drijvende Anckertje. Het weer is goed, met een lichte wind en een waterig zonnetje de ideale omstandigheden om die sloep door het water te trekken. Beide sloepen zijn goed aan elkaar gewaagd, heen en terug onder de brug scheelt het slechts een kleine meter. Langs wat Zaanse huisjes en onder gebrul vanaf de kant is het een mooie strijd. Uiteindelijk weet Sloepweesje er met een winnende fotofinish een strak begin van te maken.

Na een klein uurtje en opnieuw een bakkie heerlijke koffie treden we aan voor het tweede rondje. Vooraf waren de waarschuwingen al niet van de lucht: 1200 meter klinkt als een lullig eindje, maar het blijkt een klere-stuk. Althans, als je jezelf volle bak opblaast bij de start. Gelukkig zagen de weergoden die oververhitte bolletjes op de boot, dus dat hagelbuitje in combinatie met die verkoelende regenbui waren echt top. Ondanks al die gunstige omstandigheden blijkt de gemiddelde sloepwees-roeier meer duursporter dan sprinter te zijn, en de mannen van het Anckertje maken het verschil in de laatste meters.

Als je dan denkt dat je met een warme chocolademelk met slagroom even kunt bijkomen trekt de stuurman je alweer aan je opkomende blaren de boot op voor “het laatste rondje”. Als je op zo’n moment hoort dat “nu écht alles eruit mag” en je je afvraagt wat je dan in die wedstrijden daarvoor hebt gedaan weet je dat het nog een pittig stukje wordt. Pittig, heftig maar gaaf! 200 meter lijkt niets maar is toch meer dan genoeg om helemaal kapot te gaan. Met zuurstofflessen en meters voor te hoge hartslagen puffen we drijvend uit.

Na het terugroeien en kranen duiken we dan de heerlijk verwarmde feesttent in. De gluhwijn geurt al lekker en er wordt druk erwtensoep gegeten. Na de klok van vijf is het dan tijd voor de prijsuitreiking en de uitslag, en dan blijkt: SLOEPWEESJE MIX-MASTERS PAKKEN DE EERSTE PRIJS! Met een gemiddeld wattage van 79,06 een zesde prijs overall en de winnaar in de categorie mixteams. Lekker gewerkt!

Terwijl we onze roeiprijs meester maken (een emmer vol knabbels en mooie fles Juttertje) worden er al druk plannen gesmeed voor de toekomst van het team van deze mix-masters... wat hier uiteindelijk van terecht zal komen weet ik niet, maar ik weet wel zeker dat we volgend jaar weer van de partij zijn!

Op weg naar Hoogmade hebben we onze riemen na dit heerlijke kunstje ingeleverd bij onze nieuwe huisschilder Henk Volwater, die ze na deze uitputtingsslag weer helemaal tip-top in orde maakt voor de start van het nieuwe seizoen. Bedankt, Henk! Aan jouw vakwerk zal het niet liggen!

Tot slot grote dank aan de organisatie van de Snert-race en tot in 2021!